Vrouwen 1-verdedigster Marit van der Lee pakt de draad weer op na heftig familieverlies

Voor UDI 1-speelster Marit van der Lee (21) was de corona-periode een heftige. Ze verloor haar opa aan de gevolgen van het virus, en ook haar oma raakte besmet.

Beste Marit, hoe gaat het nu met je?

Goed, z’n gangetje. Langzaam pak ik het normale leven weer op.

Hoe beleefde jij de corona-periode?

Dat was heftig, ik heb mijn opa aan het coronavirus verloren. We konden geen afscheid van hem nemen, want het ging allemaal heel snel. Hij kreeg op een vrijdag longklachten, en overleed op maandag. Eerst kreeg hij bezoek van een dokter. Die constateerde een longontsteking. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis, en werd overgeplaatst naar Zoetermeer. Daar leek het na een paar dagen beter met hem te gaan, mijn moeder kon wat spulletjes bij hem langs brengen, maar werd toen vijf minuten later gebeld dat hij plotseling was overleden. Mijn opa en oma waren 55 jaar samen, maar waren niet bij elkaar toen hij overleed. Dat was een klap. 

Oma kon wel bij de uitvaart zijn, maar onder bepaalde voorwaarden. Ze moest een mondkapje dragen en handschoenen, ook mocht ze bij niemand in de buurt komen. Zelf was ze ook besmet geraakt met het virus. Het gaat inmiddels gelukkig langzaam weer wat beter haar. We hebben een hondje voor haar gekocht, om haar wat op te vrolijken.

Dat klinkt heftig.

Dat was het zeker. Dit klinkt misschien een beetje gek, maar omdat ik op Facebook zoveel berichten las van mensen die ook dierbaren waren verloren, haalde ik daar steun uit. Ik was niet de enige die iemand was verloren. Dat hielp een beetje.

Was je zelf wel gezond?

Ik had wel symptomen van het virus. Ik was een tijdje verkouden en ik kon niets ruiken of proeven. Getest ben ik niet, dus zeker weten of ik ook corona heb gehad, doe ik niet. Dat ik niet kon ruiken was echt heel gek. De verkoudheid verdween redelijk snel, maar het niet kunnen ruiken duurde een tijdje. Pas was ik bij een teamgenoot op de boerderij, waar net een dier was overleden. Dat stonk blijkbaar heel erg, maar ik rook écht niets. 

Welke rol speelde voetbal in die tijd?

Toen mijn opa overleed mochten we nog helemaal niets doen, alles was verboden. Ook mijn werk op het Rodenborch College in Rosmalen lag stil, maar mijn vriend moest wel gewoon werken. Toen was het thuis dus stil, en miste ik het voetbal extra. Na een tijdje pakten we zelf de draad weer op, en begonnen we met teamgenoten oefeningen te doen. Eerst via een videoverbinding, daarna ‘live’ in kleine groepjes van drie, toen het weer mocht. We gingen nog geen duels aan, en focusten ons vooral op conditionele oefeningen.

Wat later mochten we ook weer bij UDI trainen met het hele team. Het was heel fijn om elkaar weer te kunnen zien. Er hing een hele vrolijke sfeer. Daar keek ik ook wel echt naar uit. Ik miste het voetballen echt. 

Was je niet al je conditie verloren?

Dat viel reuze mee! Ik had zelf een aantal trainingsspullen gekocht, zoals een M-station rebounder, en een goalshot. Dat is een net voor in de goal. Dit om mezelf goed bezig te houden. Ik kom misschien nog wel fitter uit deze periode, maar dat moet ook wel. We spelen in de eerste klasse. Onze trainster zal er niet blij mee zijn als we drie maanden niets hadden uitgevoerd. Daar zijn we ook veel te fanatiek voor, we vinden het leuk om bezig te blijven.

En wat is nu de planning?

Het liefst zou ik nu al wedstrijden willen spelen, want dat mis ik het meest. Maar dat gaat helaas nog niet. De trainingen bij UDI zitten er bijna op, maar dat betekent niet dat we ook stoppen met voetballen. Met de groep blijven we doortrainen op het oude veld 6, bij de hockeyclub. Uiteraard op afstand van elkaar. En als dat niet lukt, ga ik het zelf wel doen. Mijn vriend speelt in het eerste van Prinses Irene, dus dan gaan we samen het veld op.